|
|
<?xml version='1.0' encoding='utf-8'?> |
|
|
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml" lang="en" xml:lang="en"> |
|
|
|
|
|
<head> |
|
|
<title>Unknown</title> |
|
|
<link href="stylesheet.css" rel="stylesheet" type="text/css"/> |
|
|
<link href="page_styles.css" rel="stylesheet" type="text/css"/> |
|
|
</head> |
|
|
|
|
|
<body class="calibre"> |
|
|
|
|
|
<p dir="rtl" class="block_6">دیگر اینکه گفتند ما توان نظامی برای مقابله با دشمن نداریم که این اصلاً صحت ندارد. گفته می‌شود ما در جبهه‌های جنوب راهکارهایمان قفل شده بود و مجبور شدیم نیروهایی را از جنوب به شمال‌غرب ببریم و این استدلالی است که آقای رضایی برای انتقال نیروها از جنوب به شمال‌غرب در زمستان ۶۶ در والفجر ۱۰ می‌کند که اصلاً صحت ندارد. متأسّفانه شواهدی که جمع کردم و اسناد و مطالب نشان می‌دهد، این جابه‌جایی جبهه کاملاً حساب‌شده بوده و روی یک نقشهٔ ازقبل‌تعیین‌شده برای خاتمهٔ سریع جنگ بوده است. جبههٔ جنوب از نیرو و امکانات خالی شود، درحالی‌که از یک سال قبل خبر داشتند که صدام دارد خودش را آماده می‌کند برای پس‌گیری فاو. جنوب را تخلیه می‌کنند و شرایط برای صدام آماده می‌شود. عقل نظامی می‌گوید وقتی‌که خبر دارید دشمن می‌خواهد به جایی حمله کند، آن را تقویت کنید، اما این‌ها برعکس عمل می‌کنند و نیروها و عمدهٔ تجهیزات را ازآنجا تخلیه می‌کنند. خب این چه معنایی دارد؟ معنایی جز چشمک‌زدن به دشمن برای تصرف آنجا ندارد.</p> |
|
|
|
|
|
<p dir="rtl" class="block_6">من جمله‌ای از مقام معظم رهبری در حاشیهٔ یکی از کتاب‌ها دیدم که سردار کوثری دو سال قبل به من داد. ایشان بعد از شکست فاو برای لشکر ۲۷ صحبتی می‌کند که این شکست و عقب‌نشینی به‌خاطر ضعف در پدافند و کمبود نیرو و ضعف آموزش و... بوده و مقام رهبری در حاشیهٔ همین کتاب یک جمله‌ای نوشتند: «عجبا که نه سردار کوثری عزیز و نه نویسندهٔ این کتاب علت مهم‌تر را که سرگرم‌شدن بی‌منطق سپاه به منطقهٔ شمال‌غرب و غفلت از جنوب را اصلاً به یاد نیاورده و یا اصلاً توجه نکرده‌اند.» یعنی حضرت آقا علت شکست در جنوب و ازدست‌دادن فاو را این اعلام می‌کنند، یعنی شما اصلاً برای چه رفتید شمال‌غرب؟ در جلسه‌ای که بناست برای انتقال جبهه از جنوب به شمال تصمیم‌گیری شود، ایشان مخالفت کرد؛ منتها تصمیم‌گیرنده آقای هاشمی و کسانی دیگر بودند. تعدادی از فرماندهان عملیاتی سپاه با این کار مخالفت می‌کنند. آقای رحیم‌صفوی می‌گویند من مخالفت خودم را به‌صراحت اعلام کردم، اما تصمیمی بود که گرفته بودند و شواهدی هم نشان می‌دهد که این کار تعمّدی بود.</p> |
|
|
|
|
|
<p dir="rtl" class="block_6">در این راستا که به چرایی پایان جنگ و پذیرش قطعنامهٔ ۵۹۸ می‌رسیم، خوب است اشاره کنیم به اینکه قطعنامهٔ ۵۹۸ چه موقع تصویب می‌شود. ۲۹ تیرماه ۶۶ در شورای امنیت سازمان ملل، مقامات رسمی جمهوری اسلامی ازجمله آقایانی که برخی‌هایشان الان از قطعنامه دفاع می‌کنند، آن را رد می‌کنند. آقای ولایتی و هاشمی و محسن رضایی آن‌موقع در ظاهر اعلام می‌کنند که این چیز خوبی نیست، البته فقط در سخنرانی‌های علنی‌شان. اوّلین کسی‌که ابراز مخالفت با قطعنامه می‌کند، رئیس‌جمهور وقت مقام معظم رهبری است و فردای تصویب قطعنامه (۳۰ تیرماه ۶۶) اعلام می‌کنند قطعنامهٔ ناعادلانه و ظالمانه‌ای است که با فشار آمریکا تصویب شده و ما نمی‌توانیم این را بپذیریم. دو روز بعد آقای ولایتی وزیر خارجه مصاحبه می‌کنند و شبیه همین را می‌گویند که قطعنامه ناعادلانه است، در آن متجاوز مشخص نشده، غرامت مشخص نشده و تضمینی برای پایان جنگ وجود ندارد. دو هفته بعد وزارت خارجه ایران یک بیانیهٔ رسمی می‌دهد مبنی بر نپذیرفتن قطعنامه توسط ایران. اما در سال‌های اخیر ایشان موضعش عوض شده و از قطعنامه دفاع می‌کند. آقای محسن رضایی که از پذیرش قطعنامه دفاع می‌کند، فراموش کرده‌اند که در پاییز ۶۶ در دانشگاه تهران سخنرانی کردند و اعلام کردند که قطعنامهٔ ۵۹۸ یک توطئهٔ بزرگ سیاسی ازطرف آمریکا علیه ایران است.</p> |
|
|
|
|
|
<p dir="rtl" class="block_6">بعد از پذیرش قطعنامه چه می‌شود؟ همان‌موقع اعلام می‌کنند ناوهای آمریکایی در خلیج فارس به‌سمت ایران می‌آیند. به امام می‌گویند چه‌کار کنیم؟ ایشان می‌گویند نظر من این است که اوّلین ناوشان که خواست وارد تنگه هرمز شود، من می‌زنمش، ولی شما بروید ببینید تکلیفتان چیست. آقایان می‌نشینند مشورت می‌کنند و آقای هاشمی مصلحت نمی‌داند ما ناو را بزنیم و این کار انجام نمی‌شود. ناوهای آمریکایی وارد خلیج می‌شوند و کشتی‌های جنگی و نفت‌کش ما را می‌زنند، به سکوهای نفتی حمله می‌کنند، با بچه‌های ما در خلیج فارس درگیر می‌شوند و کلّی خسارت وارد می‌کنند. مهرماه سال ۶۶ باز امام اعلام می‌کنند که ناوهای آمریکایی را بزنید و باز آقای هاشمی مصلحت نمی‌داند و این کار را نمی‌کند. مجلهٔ تایمز آمریکا، اواخر ۶۶ مقاله‌ای می‌زند و اعلام می‌کند برخی مقامات ایرانی پنهانی برای مقامات آمریکایی پیغام فرستاده‌اند و گفته‌اند شما فعلاً این درگیری‌ها را متوقف کنید تا ما شرایط را آماده کنیم تا امام وادار شود قطعنامه را بپذیرد.</p> |
|
|
|
|
|
<p dir="rtl" class="block_6">مهرماه ۶۶، بدون اینکه امام و سایر مسئولین اطلاع داشته باشند، برای آمریکا پیغام فرستاده‌اند. شما ببینید در چند ماه بعدی چه اتّفاقاتی می‌افتد. آقای هاشمی ماه بعد (آبان ۶۶) در سمینار روحانیون مازندارن اعلام می‌کند که رزمندگان ما در آینده جبههٔ جدیدی در اعماق خاک کردستان عراق خواهند داشت. یعنی داریم به صدام علناً اعلام می‌کنیم که عملیات بعدی داخل عراق و کردستان است. غیرمستقیم به صدام اعلام می‌کنند عملیات بعدی ما در غرب است و بنا نیست در جنوب عملیاتی انجام دهیم و شروع می‌کنند برنامه‌ریزی برای کردستان عراق و انتقال نیرو به آن سمت. ازطرفی هم یک دیپلماسی پنهانی هم دارد انجام می‌شود و از طریق وزیر خارجه به دبیر کلّ سازمان ملل، خاویر پرز دکوئیار اعلام می‌شود جمهوری اسلامی آماده است که طرح دبیر کل را بپذیرد.</p> |
|
|
|
|
|
<p dir="rtl" class="block_6">طرح اجرایی دبیر کل برای اجرای قطعنامهٔ ۵۹۸ که تقریباً مثل قطعنامهٔ ۵۹۸ است (وقتی می‌گوییم طرح اجرایی قطعنامه را آماده‌ایم بپذیریم؛ معنای سیاسی‌اش این است که آماده‌ایم قطعنامه را بپذیریم) از آذر ۶۶ شروع می‌شود، در دی‌ماه ادامه پیدا می‌کند، ۲۱ دی ۶۶ شاهزاده عبدالله سعودی _که بعد می‌شود ملک عبدالله_ اعلام می‌کند که جنگ ایران و عراق در سال جدیدی میلادی (۱۹۸۸) خاتمه می‌یابد. این شاهزادهٔ سعودی از کجا باخبرشده بود؟ چطور مطلع و مطمئن شده بود الا اینکه از کانال‌هایی به او خبر داده بودند که ایران به‌سمت اینکه جنگ را خاتمه دهد، دارد می‌رود.</p> |
|
|
|
|
|
<p dir="rtl" class="block_6">در اسفند ۶۶، آقای ظریف که کارمند محلی ما در نیویورک بود، نامه‌ای برای وزارت خارجه می‌فرستد و اعلام می‌کند که نمایندهٔ شوروی به من گفت که در جلسهٔ دوشنبه با آمریکا، قطعنامهٔ جدیدی که آمریکا طراحی کرده علیه ایران، می‌خواهد مطرح کند و از مسکو به ما گفتند مخالفت نکنیم و بگذاریم تصویب شود. این قطعنامهٔ جدیدی که آمریکا از چند وقت قبل طراحی کرده بود یک‌سری فشارهای سیاسی و اقتصادی علیه ما بود که مجبور شویم قطعنامه را بپذیریم. بعد از فرستادن این نامه توسط آقای ظریف، چند روز بعد (۹ اسفند ۶۶) آقای ولایتی نامه می‌زند به دبیر کلّ سازمان ملل و می‌گوید ما آمادهٔ اجرای قطعنامه هستیم. چهار روز بعد از نامهٔ ایشان (۱۳ اسفند ۶۶) محمدجعفر محلاتی نمایندهٔ ما در نیویورک یک یادداشت رسمی به رئیس شورای امنیت می‌دهد که ایران آمادهٔ پذیرش قطعنامه است.</p> |
|
|
|
|
|
<p dir="rtl" class="block_6">یعنی مسئولین ما در اسفند ۶۶ رسماً پذیرش قطعنامهٔ ۵۹۸ را به سازمان مل اعلام کردند و امام بی‌خبر از ماجراست و خبر این مسئله را هم در داخل سانسور می‌کنند تا مردم باخبر نشوند. آقای هاشمی این را انکار می‌کند و می‌گوید همان‌موقع که امام قبول کردند، ما هم پذیرفتیم، درصورتی‌که صحت ندارد. ایشان در مصاحبه‌ای می‌گویند بعد از تصویب قطعنامه در شورای امنیت (تیرماه ۶۶) ما هفت‌هشت ماه در حال چانه‌زنی بودیم، بعدازاینکه سازمان ملل شرایط ما را پذیرفت، ما قطعنامه را پذیرفتیم.</p> |
|
|
|
|
|
<p dir="rtl" class="block_6">خب، هفت‌هشت ماه بعد از تیرماه ۶۶ می‌شود چه ماهی؟ می‌شود اسفند ۶۶ نه تیر ۶۷، اما ایشان خودش می‌گوید در آن مصاحبه هفت‌هشت ماه بعد از تصویب قطعنامه... که بدون اجازه و اطلاع امام بوده و رئیس‌جمهور هم در جریان نبوده؛ پس این‌ها در اسفند ۶۶ قطعنامه را پذیرفتند و به صدام و آمریکا اعلام کردند که ما جنگ را تمام می‌کنیم، ما رفتیم در خط پایان جنگ، مطمئن باشید ما دیگر در جنوب عملیاتی نمی‌کنیم، می‌خواهیم جنگ را تمام کنیم. ۲۳ اسفند ۶۶ وقتی عملیات والفجر ۱۰ را در کردستان عراق شروع کردیم، صدام اصلاً عکس‌العمل جدّی نشان نمی‌دهد و از پاتک‌های سنگینی که در جنوب بلافاصله بعد از عملیات‌ها می‌زد، در شمال‌غرب خبری نیست. این مطلبی است که هم آقای هاشمی هم آقای رضایی و هم سردار رشید در یادداشت‌هایشان به آن اشاره می‌کنند و می‌گویند ما داریم پیشروی می‌کنیم، می‌رویم جلو، اما عکس‌العملی نشان نمی‌دهند و مشکوک است. خب، صدام از چندماه قبل می‌دانست که ما نیرو به کردستان عراق می‌فرستیم.</p> |
|
|
|
|
|
<p dir="rtl" class="block_6">آقای هاشمی در یادداشت ۳۰ اسفند ۶۶ می‌نویسد: «تدارکات و اعزام نیروی ما یکی‌دو ماه جریان دارد در کردستان عراق و چطور است که صدام متوجه نشده؟» این خیلی ساده‌لوحی است که باآن‌همه اطلاعات عراق و آواکس و اطلاعات آمریکا، ما نیرو می‌فرستیم در کردستان عراق و هیچ‌کدام متوجه نمی‌شوند! خودمان را به‌سادگی بزنیم، مثل کبک سرمان را در برف کنیم و فکر کنیم دشمن نمی‌داند. دشمن می‌داند، اما این را مطابق نقشهٔ خود می‌داند که ما جنوب را تخلیه کنیم تا آن‌ها به فاو حمله کنند، نتیجه‌اش هم این است که ۲۸ فروردین ۶۷ به فاو حمله می‌کند و یک‌روزه آن را می‌گیرد؛ فاوی که دو سال و دو ماه دست ما بود و ۱۱ هزار شهید و مجروح و جانباز و اسیر داده بودیم که آنجا را حفظ کنیم.</p> |
|
|
|
|
|
<p dir="rtl" class="block_6">من دو سال قبل با سردار زارعی _که الان نمایندهٔ مجلس هستند_ ملاقاتی داشتم. ایشان در زمان جنگ مسئول جنگ‌های الکترونیک سپاه بودند، بی‌سیم‌های محرمانهٔ فرماندهان عراق را شنود می‌کردند که این بی‌سیم‌ها رمزکننده داشتند، رمزش را می‌شکستند و ترجمه می‌کردند و سریع به فرماندهان اطلاع می‌دادند. ایشان نقل کرد که ده روز قبل‌ازاینکه عراق به فاو حمله کند، ما در شنود بی‌سیم عراقی‌ها این را درآوردیم و به فرماندهی اطلاع دادیم. آقای رضایی چه عکس‌العملی نشان می‌دهد؟ با کمال تأسّف این خبر نه به بچه‌های مستقر در فاو اطلاع داده می‌شود و نه به هیچ‌یک از فرماندهان دیگر سپاه. (من در این یک سال با برخی صحبت کردم، اظهار بی‌اطلاعی کردند و واقعاً هم خبر نداشتند.) آقای رضایی به هیچ‌کس نگفته بود، به‌جایش چه‌کار کرده بود؟ یک هفته قبل از حملهٔ صدام به فاو، یک سمینار دوروزه در کرمانشاه برای ۲۷ و ۲۸ فروردین ۶۷ می‌گذارد و نامه می‌زند به فرماندهان سپاه و آن‌ها را دعوت می‌کند، فرماندهان سپاه را جمع می‌کند در کرمانشاه؛ یعنی هزارکیلومتری فاو. این معنایش چیست؟ وقتی خبر داریم صدام روز بعدش قرار است به فاو حمله کند، همهٔ فرماندهان را جمع کردیم در کرمانشاه تا کسی نباشد به کمک بچه‌های فاو برود، آیا معنایی جز این دارد؟</p> |
|
|
|
|
|
<p dir="rtl" class="block_6"><b class="text_">آقای محلاتی سال‌ها بعد به آمریکا پناهنده می‌شود، فردی که این را پیشنهاد می‌دهد. آقای ظریف موضع سیاسی‌شان چه می‌شود؟</b></p> |
|
|
|
|
|
</body> |
|
|
|
|
|
</html> |
